"The Intern" - gentleman vs. XXI w. - RECENZJA

Witajcie po przerwie, może jeszcze nie wiecie – założyłem fanpage! Tyle z newsów. Dzisiaj opiszę Wam kolejny przypadkowy film, na który trafiłem. Ściągnąłem go nic nie wiedząc o fabule czy aktorach. Powinienem robić tak częściej, bo po raz kolejny się nie zawiodłem. Drogie panie, szanowni panowie, oto przed Wami „The Intern”, polski tytuł jest dosłownym tłumaczeniem, więc przynajmniej w tej materii nie ma klapy. Jak jest z całą resztą?

Bardzo przyjemnie, bo przyjemność to słowo klucz, którym można opisać tą produkcję. Język angielski posiada jedno bardzo trafne słowo - „cosy”. Jest to trudne do zdefiniowania połączenie komfortu i wygody. Ten film jest zdecydowanie „cosy”. Jednak do rzeczy, film opowiada historię Bena, który jest owdowiałym emerytem. Jak na swoje siedemdziesiąt lat jest bardzo aktywny, swój czas wypełnia przeróżnymi przyjemnościami, które niestety są przemieszane z coraz częstszymi pogrzebami przyjaciół. Szukając swojego miejsca w świecie emerytury trafia na ogłoszenie, internetowa firma sprzedająca odzież poszukuje stażysty seniora. Ben oczywiście zostaje przyjęty, ale napotyka kolejne przeszkody w postaci wymysłów XXI w. Przydzielony do szefowej i założycielki firmy, Jules, jest traktowany raczej jako konieczność niż pomoc, nie czuje się z tym dobrze i czas pracy gospodaruje pomagając młodszym kolegom i koleżankom z pracy. Po jakimś czasie zostaje doceniony dzięki swojej uprzejmości, a nawet nawiązuje z nią nić przyjaźni. Fajna to ekranowa parka, Robert De Niro jako gentleman-relikt i Anne Hathaway – ciężko pracująca mama/żona/bizneswoman.

Film jest mocno przerysowany, spodoba się tylko pod warunkiem zgodzenia się z umownymi założeniami scenariusza. Idealizuje on klasycznego mężczyznę, pokazując jednocześnie, że można to pogodzić z nowoczesnym światem, w którym kobiety nie służą już tylko jako maszynka do wychowywania dzieci, a prawdziwego faceta nie musi cechować dobra pensja, a raczej klasa i uprzejmość. Wszystko jest trochę zbyt dosłownie przedstawione.

„The Intern” jest bardzo przyjemną komedią. Nie taką, która wywołuje nieoczekiwane wybuchy śmiechu, działa to raczej w ten sposób, że na twarzy widza przez dwugodzinny seans widnieje pogodny uśmiech. Chwali się to, że sceny komediowe nie żenują, a z kolei te melodramatyczne nie są przesadnie tragicznie. Jakkolwiek to nie brzmi, ten film jest naturalny w swojej przerysowanej konwencji.

Zostaje mi tylko polecić seans. Nie jest to żadne arcydzieło i pewnie za dwa tygodnie o nim zapomnę, ale były to bardzo miło spędzone dwie godziny.